Ο μεγάλος ευεργέτης του χωριού μας

Παρουσίαση: Αθανάσιος Νικ. Στάμος

«ο άνθρωπος δεν ζει μόνον για τον εαυτό του, αλλά ζει και για τις επερχόμενες γενεές, για  τις οποίες έχει υποχρέωση και ευθύνη να δείχνει τον σωστό δρόμο της ζωής, να παραδειγματίζονται και να οδηγούνται  στη δημιουργία του καλού και του ωραίου».

 Γεννήθηκε στη Χρυσοπηγή (Σποδιάνα) και ήταν ένα αγροτόπαιδο, που δεν ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά του χωριού μας. Μυαλό ανοιχτό, με αντοχή ατσάλινη και βούληση ακατάβλητη, ξεκίνησε το 1962 αμέσως μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης σαν μετανάστης, να αναζητήσει καλύτερη ζωή και σταδιοδρομία σε ξένους τόπους, σε ξένες χώρες. Πρόκειται για τον συμπατριώτη μας Δημήτριο Στάμο, τον Μεγάλο ευεργέτη του χωριού μας. 

Παρά το γεγονός ότι είναι πρώτος μου ξάδερφος, έβαλα στην άκρη όλες τις κοινωνικές και συγγενικές παραμέτρους που ασκούν συναισθηματική πίεση σε τέτοιες περιπτώσεις για να παρουσιάσω, χωρίς υπερβολές, μια σύντομη σκιαγράφηση αυτού του υπέροχου πατριώτη και ανθρώπου που το όνομά του θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη και στη καρδιά όλων των κατοίκων του χωριού μας, τη Χρυσοπηγή (Σποδιάνα) στο Νομό Αχαΐας.

Πρώτος σταθμός αναζήτησης καλύτερης τύχης και ευκαιρίας για σταδιοδρομία ήταν η Λωζάνη της Ελβετίας. Εκεί έμεινε τέσσερα χρόνια εργαζόμενος σκληρά σ’ ένα πολυτελέστατο Ξενοδοχείο σαν σερβιτόρος και γνώρισε από κοντά την υψηλή κοινωνία των ανθρώπων του πλούτου και της ευμάρειας.

Όμως οι συνθήκες εργασίας δεν επέτρεπαν μεγάλα άλματα σε κείνη τη χώρα, αυτό που χαρακτηρίζει κάθε μετανάστη, για μεγαλύτερη πρόοδο και ανάπτυξη. Απεφάσισε, λοιπόν να μεταναστεύσει στον Καναδά όπου, με την εμπειρία που είχε αποκτήσει από το σερβίς της υψηλής κοινωνίας στην Ελβετία, έγινε ανάρπαστος σαν σερβιτόρος στη Διεθνή Έκθεση EXPO1967 στο Μόντρεαλ. Εκεί λοιπόν παντρεύτηκε μια καλοσυνάτη νεαρή Γαλλίδα την Τζοσελίνα όπου αργότερα απέκτησαν δυο γιούς, τον Μαξίμ Στάμο και τον Δημήτρη Στάμο, οι οποίοι έλαβαν ανώτατη μόρφωση και κατέχουν σήμερα σημαντικές θέσεις  στη κοινωνία του Καναδά και των ΗΠΑ.

Το 1969 μετανάστευσε στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στη Βοστώνη  μέχρι το 1985 όπου τελικά επανήλθε στο Μόντρεαλ του Καναδά και έζησε εκεί μέχρι το 2011. Ο νόστος της επιστροφής στη γλυκιά Πατρίδα νίκησε την ξενιτιά, βαρέθηκε τα ξένα και επέστρεψε στην Πατρώα γή το καλοκαίρι του 2011, στο χώρο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, να συναντήσει τους συγχωριανούς του, να θυμηθεί τα περασμένα και ν’ απολαύσει το σεβασμό και την αγάπη των συγγενών και φίλων.

Δημήτρης  Στάμος ο Ευεργέτης
Στο χωριό μας υπάρχουν πολλοί ευεργέτες και δωρητές των περασμένων ετών, αξιόλογοι και σημαντικοί. Οι περισσότεροι έχουν χαθεί από τη μνήμη των κατοίκων γιατί δεν βρέθηκε κάποιος ιστορικός ή ερασιτέχνης ιστορικός ή λαογράφος ερευνητής, να καταγράψει τις δωρεές και τις ευεργεσίες τους για τις γενεές που θα ακολουθούσαν. Κάποια άλλη φορά θα ασχοληθώ και με τους άλλους ευεργέτες και δωρητές του χωριού μας.

Γιατί όμως ο Δημήτρης θεωρείται μεγάλος ευεργέτης του χωριού μας;

Η απάντηση είναι δύσκολη για τους ανθρώπους που μοχθούν για ν’ αποκτήσουν πλούτη αλλά δεν τα διαθέτουν τόσο εύκολα για κοινωφελή έργα, σε αντίθεση με τους ευεργέτες με τον μεγάλο πλούτο που απόκτησαν από επιχειρήσεις ή άλλες δραστηριότητες και στο τέλος ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Δημήτρης όμως διέθεσε τον πλούτο του με αγάπη, που είχε αποκτήσει εργαζόμενος σκληρά στα ξένα μέρη σαν σερβιτόρος, στη πατρώα γη, την μικρή πατρίδα του στις πλαγιές του Ερυμάνθου, όταν αναχώρησε για  ξένους τόπους . 

Πρόκειται για μια μεγάλη χρηματοδότηση στο χωριό μας ώστε να κατασκευαστεί το τριώροφο κωδωνοστάσιο  με τρις καμπάνες που δεσπόζει στην είσοδο του χώρου του Ιερού Ναού του Ιωάννου του Προδρόμου, με αναγραφή του ονόματός του σε μαρμάρινη πλάκα που είναι στο υπέρθυρο της εισόδου του κωδωνοστασίου και αποτελεί την αιώνια τιμή που του αποδίδει το χωριό μας για τη προσφορά του. 

Χρηματοδότησε επίσης την πλακόστρωση της αυλής του Ιερού Ναού, τα πέτρινα καθίσματα και τη περίφραξη με σιδερένια κιγκλιδώματα (κάγκελα). Και τα δυο αυτά έργα, στοίχησαν περισσότερα από δώδεκα εκατομμύρια δραχμές και χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια (1988-1992) για να αποπερατωθούν. Τεχνίτης και πρωτομάστορας του κωδωνοστασίου ήταν ο Διονύσιος (ή Νιόνιος) Σκέτζος από τα Λακκώματα (γειτονικό χωριό της Χρυσοπηγής) μαζί με το γιό του Νίκο Σκέτζο.

Το … ανεξήγητο ατύχημα.

Κατά την περίοδο της ανέγερσης του τριώροφου κωδωνοστασίου έγινε και ένα ανθρώπινο ατύχημα. Ο γιός του Πρωτομάστορα ο Νίκος, πάτησε από απροσεξία στο κενό της σκαλωσιάς και από τον δεύτερο όροφο του κωδωνοστασίου βρέθηκε στο έδαφος και μάλιστα επάνω στις κοφτερές πέτρες που ο ίδιος είχε πελεκήσει για να τις εφαρμόσει αρμονικά στη τοιχοποιϊα της οικοδομής. Οι  περίεργοι και οι θαυμαστές του έργου που βρέθηκαν εκεί, πάγωσαν κυριολεκτικά από αυτό το περιστατικό και κυρίως όταν είδαν το παιδί να σηκώνεται άνετα από το έδαφος και να είναι καλά στην υγεία του και να συνεχίζει την εργασία του. Τι φοβερό! Όχι όμως και μοναδικό για τον Άγιο, προστάτη και πολιούχο του χωριού μας.!!!

Το επόμενο έργο, τιμητική προσφορά του Δημήτρη και αυτό στη γενέθλια γη, στο χωριό Χρυσοπηγή,  είναι η νέα κατασκευή ολόκληρης της στέγης, εξωτερικά επιχρίσματα (σοβάδες) και εσωτερικό ελαιοχρωματισμό του Ιερού Ναού των Αγίων Αναργύρων του χωριού μας. Το έργο στοίχισε το 1995 το ποσό των 2.500.000 δραχμών.

Όμως, η δραστηριότητα του σε προσφορά, δεν περιορίζεται μόνο στη πατρώα γη τη Χρυσοπηγή (Σποδιάνα), αλλά μεταφέρεται το ίδιο έτος 1995 και στη περιοχή της Βοιωτίας. Συμμετέχει με το ποσόν του 1.200.000 δρχ. περίπου (5.000 δολάρια Καναδά) στην ανέγερση του Ιερού Ναού του Προφήτου Ηλία στο «Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο» Μήτηρ του Αγαπημένου της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λιβαδειάς στο κλειδί Θηβών του Σχηματαρίου Βοιωτίας.     

Τελικά, πιο είναι το ηθικό δίδαγμα που βγαίνει από τους ευεργέτες και δωρητές της ντόπιας κοινωνίας για την οποία  διαθέτουν τον πλούτο τους; Ο ίδιος λέει ότι «ο άνθρωπος δεν ζει μόνον για τον εαυτό του, αλλά ζει και για τις επερχόμενες γενεές, για  τις οποίες έχει υποχρέωση και ευθύνη να δείχνει τον σωστό δρόμο της ζωής, να παραδειγματίζονται και να οδηγούνται  στη δημιουργία του καλού και του ωραίου».

Στους κατοίκους όμως του χωριού μας, της ευρύτερης περιοχής καθώς και στους απανταχού της οικουμένης ευρισκομένους πατριώτες μας, θα παραμένει άσβεστη στη ψυχή τους, για τους αιώνες που ακολουθούν,  η ευγνωμοσύνη προς τον ευεργέτη και καλό αυτό πατριώτη, για την τιμητική προσφορά, τις δωρεές του, που έκανε στο χωριό μας.