Ο Αιδεσιμότατος π. Γρηγόριος Πετρούτσος 1948-2021

 Παρουσίαση: Αθανάσιος Νικ. Στάμος 

Ο Ιερωμένος άρχοντας του Χωριού μας αιδεσιμότατος Γρηγόριος Πετρούτσος, άφησε τη τελευταία του πνοή σε Νοσοκομείο της Πάτρας στις 21 Απριλίου 2021 «μετά από ένα ατύχημα το οποίον είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό των πνευμόνων του, σε συνδυασμό με τον ιό, αποτέλεσαν την αρχή και το τέλος για το λυπητερό γεγονός» αναφέρει η αναγγελία του θανάτου του από την οικογένειά του. Μεγάλη θλίψη και αβάστακτος πόνος διαδέχτηκε την απώλειά του.

Δυστυχώς! Έφυγε από τη ζωή! ‘Έφυγε με γεμάτες τις αποσκευές του με ήθος και αξίες, αφήνοντας το αποτύπωμά του σ’ όσους τον γνώρισαν.

Δεν θα ακούσουμε ξανά την καληκέλαδη φωνή του,  «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου πρόσχωμεν την Αγίαν Αναφοράν εν ειρήνη προσφέρειν»   

Και δεν θα τον συναντήσουμε ξανά σε κοινωνικές εκδηλώσεις που είχε ιδιαίτερη αδυναμία να παρευρίσκεται με συγχωριανούς, συγγενείς και φίλους 

Ήταν μοναχογιός του Ιωάννου και της Ξένιας που βίωναν απλοϊκά στο χωριό «τον πατροπαράδοτο ορθόδοξο τρόπο ζωής». Γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή και αυτός, μέχρι τη τελευταία του πνοή στο χωριό της Χρυσοπηγής.

Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα από τη δασκάλα κυρία Ευγενία Μιχοπούλου. Με επιτυχία αντιμετώπισε τις εισαγωγικές εξετάσεις και φοίτησε στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων φιλοξενούμενος το πρώτο χρόνο από τον Θείο του Νίκόλαο Αναγνωστόπουλο αδερφό της μητέρας του. Στο μέσον του δευτέρου έτους διέκοψε τις σπουδές του και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο χωριό για να προσφέρει βοήθεια στο βαριά άρρωστο πατέρα του που δυστυχώς δεν τον πρόλαβε εν ζωή. Σε  μικρή απόσταση από το χωριό, ο θλιμμένος κτύπος της καμπάνας του ανήγγειλε τον πρόωρο θάνατό του στις 13/1/1961.

Έκτοτε έμεινε στο πατρικό σπίτι με τη μητέρα του τη Ξένια ορφανός. Η ζωή στο χωριό και η εργασία στα χωράφια ήταν πολύ σκληρή για το νεαρό Γρηγόρη. Με την «γλυκιά μανούλα μου, θα πει ο ίδιος, τραβούσαμε με θάρρος την ανηφόρα της ζωής οι δύο μας». Στη πορεία, έκανε προσπάθεια και πέτυχε να προσληφθεί στη ΜΟΜΑ (στρατιωτική υπηρεσία) σαν απλός εργάτης ή χειριστής μηχανημάτων, αρκεί να φύγει από το χωριό για καλύτερη ζωή και σταδιοδρομία. Όταν ανέφερε την απόφασή του αυτή στη μητέρα του και της έδειξε και την επιστολή με την πρόσληψή του, ήρθε αντιμέτωπος με το παράπονο της «και μένα που θα μ’ αφήσεις γιέ μου;» Εκείνη τη στιγμή με «σπαραξικάρδιο κλάμα πετάει όλα τα χαρτιά στο τζάκι με τη φωτιά και απαντάει: πάντα μαζί θα είμαστε μάνα, μη στενοχωριέσαι …» και ένοιωσε ανακούφιση και ψυχική γαλήνη όπως ο ίδιος μου ομολόγησε στις 4/8/ 2019 όταν τον συνάντησα στην οικία του στο πάνω χωριό που διέμενε,

Στις 13/10/1968 παντρεύτηκε με την ομοχώριό του  Δήμητρα Γουρδούπη και απέκτησαν 7 παιδιά. Πέντε κορίτσια και δυο αγόρια, το Γιάννη, τη Ξένια, τη Σοφία, τη Διαμάντω που έχει γίνει παπαδιά, τη Κωνσταντίνα το Γιώργο και τη Μαρία. Όλα τα παιδιά έχουν τελειώσει το Λύκειο και έχουν αποκατασταθεί με 16 εγγόνια, ο Γιάννης είναι Πυροσβέστης με το βαθμό του Υποστρατήγου και ο Γιώργος Αξιωματικός στην Αεροπορία.

«Στώμεν καλώς» και η απόφαση 

Η φράση αυτή που άκουγε τακτικά στο Ναό των Ταξιαρχών,από τον εκάστοτε Ιερωμένο, έγινε το έναυσμα να ενδυθεί το τιμημένο ράσο του πρεσβυτέρου. 

Η οικογένεια είχε μεγαλώσει και στο τέταρτο παιδί πήρε την απόφαση να ενταχθεί οριστικά στον ιερό κλήρο και στις 13 Νοεμβρίου του 1975 σε ώριμη ηλικία χειροτονήθηκε Διάκονος.H τελετή της χειρωτονίας του ήταν συγκινητική. Όλη η οικογένεια βρισκόταν στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου της Πάτρας με συγγενείς και φίλους και η μητέρα του γονατιστή με πλήθος άλλων πιστών να προσεύχονται αναμένοντες το κέλευσμα του «άξιος», όταν ο πατήρ Ιγνάτιος πλησιάζει τη Δήμητρα και της λέει: «αν σου δώσουμε 10 εκατομμύρια δραχμές θα τις προτιμήσεις ή προτιμάς το παπά;» η απάντηση ήταν όχι. «Τα χρήματα θα τα ξοδέψω αλλά το παπά θα τον έχω σε όλη μου τη ζωή» και ξεκίνησε η χειροτωνία. Στις 23/12/1975 έλαβε την « Αγία Ιεροσύνη ως πρεσβύτερος δια χειρών» του Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημου Βαλιντρά στον Ιερό Ναό του Παντοκράτορα. 

«Κάλιο πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στη πόλη»

Πρώτος σταθμός της Ιερατικής του Διακονίας υπήρξε το αγαπημένο του χωριό η Χρυσοπηγή εκεί αναδείχτηκε το ποιμενικό του χάρισμα ως τακτικός εφημέριος στους Ταξιάρχες από 25/12/1975 για εννέα χρόνια. Ενδιάμεσα φοίτησε για τρία έτη (1976-1978) στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Πατρών (Ιερατική Σχολή). Του προτάθηκε και μετάθεση στη Πόλη για να ιερουργεί σε κάποιο Ναό της Πόλης ή των περιχώρων, αλλά αυτός προτιμούσε  το χωριό. Το 1985 μετατέθηκε στην Ενορία Καλουσίου στην οποία ασκούσε κανονικά τα ιερά του καθήκοντα επί 36 χρόνια όπου ανέπτυξε αξιόλογη ποιμενική Δράση. Με το αγροτικό του αυτοκίνητο πήγαινε στην νέα του ενορία ανελλιπώς. Παράλληλα ανέλαβε και Ιεροεπιστάτης στα μυστήρια της Μονής της Χρυσοποδαρίτισσας για ένα χρόνο. Του προτάθηκε επίσης και η Διοίκηση της Μονής, αλλά αρνήθηκε επειδή «ήταν εκτός των δυνατοτήτων του». Ο γενικός έλεγχος της ενορίας της Χρυσοπηγής παρέμεινε στη δική του δικαιοδοσία και κατά διαστήματα εξυπηρετούσε και τις εκάστοτε έκτακτες ανάγκες του χωριού μας. Στις 28/8/2016 τιμήθηκε από τον Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο Σκλήφα με το Οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου.  

Θα πρέπει όμως ν’ αναγνωρίσουμε και το σημαντικό ρόλο της Δήμητρας η οποία παρέμεινε δίπλα του πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος, γλυκιά μανούλα,  υποδειγματική νοικοκυρά, στήριγμα και παρηγοριά του, πάντα τον εμψύχωνε να μην πτοείται από τις δυσκολίες της ζωής και να συνεχίζει το έργο του,  Ήταν, ομολογουμένως, η άξια Πρεσβυτέρα! Με βαθειά οδύνη εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη Πρεσβυτέρα και στην ευρύτερη οικογένεια του. 

 Ο θάνατός του ήταν μια θλιβερή απώλεια για το χωριό μας τη Χρυσοπηγή.  Παραμένει ιστορικά ο μοναδικός ιερέας που γεννήθηκε και αναδείχτηκε στη γενέτειρά του και σφράγισε με την εκδημία του τη πορεία των θρησκευτικών δρώμενων του χωριού μας ως ντόπιος ιερέας αναδειχθείς στη διάρκεια της δεύτερης εκατονταετίας της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.  

Αθανάσιος Νικ. Στάμος    Αθήνα 24 Μάιου  2021